Μήνυμα Προέδρου ΕΛ.Ε.ΚΑ.Π

Η ενημέρωση για την ύπαρξη κάποιου νεοπλασματικού νοσήματος αποτελεί μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στη ζωή ενός ατόμου. Στο συλλογικό υποσυνείδητο η διάγνωση του Καρκίνου του Πνεύμονα συνδέεται με συναισθήματα φόβου, αγωνίας και απογοήτευσης, καθώς προκαλεί συνειρμούς για μακροχρόνιες και επώδυνες θεραπείες, με αμφίβολο αποτέλεσμα. Αν και πολύ συχνά οι φόβοι αυτοί δεν επαληθεύονται, εν τούτοις, η αρχική περίοδος της διάγνωσης και θεραπείας είναι ιδιαίτερα βασανιστική για όλους. Πρακτικά θέματα, όπως η επιλογή της κατάλληλης αγωγής, η διατροφή, η μετακίνηση, η υποστήριξη στο νοσοκομείο και κατ’ οίκον, η δυνατότητα συνέχισης της εργασίας και οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο σπίτι και στην οικογένεια, φαίνονται δυσεπίλυτα προβλήματα για τους περισσότερους ασθενείς και τους οικείους τους.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι ασθενείς για τους οποίους τα ίδια προβλήματα δεν είναι απλώς δυσεπίλυτα, αλλά ανυπέρβλητα. Πρόκειται για άτομα που έχουν ειδικές δεξιότητες, εμφανίζουν κάποια αναπηρία, είναι άστεγοι, ανασφάλιστοι, άνεργοι, φυλακισμένοι, διαμένουν σε ιδρύματα ή σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, χωρίς συχνή συγκοινωνία. Η καθημερινότητά τους είναι τόσο δύσκολη, που ο καρκίνος δεν αποτελεί την πρώτη προτεραιότητά τους! Κινούνται δίπλα μας, στα νοσοκομεία, στους χώρους θεραπείας, στις συγκοινωνίες, στους δρόμους της πόλης μας. Για εκείνους, η ουρά σε ένα συσσίτιο είναι πιο σημαντική από την αναμονή για θεραπεία. Η αγωνία τους για την αυριανή μέρα είναι μεγαλύτερη από την αγωνία για την έκβαση της θεραπείας. Τους κοιτάζουμε καθημερινά, αλλά δεν τους βλέπουμε. Έχουν φωνή, αλλά ο λόγος τους δεν ακούγεται. Είναι μέρος της κοινωνίας μας, αλλά ζουν στο περιθώριό της.

Ένα μεγάλο κενό υπάρχει ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες του πληθυσμού και την υπόλοιπη κοινωνία. Ένα κενό υπάρχει και στην πορεία τους για αποτελεσματική θεραπεία από τον Καρκίνο του Πνεύμονα. Και οι αλλεπάλληλες κρίσεις της ελληνικής κοινωνίας τις τελευταίες δυο δεκαετίες το έχει μεγεθύνει, το έφερε πιο κοντά μας, το έκανε πιο διακριτό. Αφορά γείτονες, συναδέλφους, φίλους, συγγενείς, ίσως και εμάς αύριο.

Η Ελληνική Εταιρεία Καρκίνου Πνεύμονα (ΕΛΕΚΑΠ), με επίγνωση της επιστημονικής πραγματικότητας, αλλά και με συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνη της, γίνεται ο συνήγορος όλων των ασθενών με Καρκίνο του Πνεύμονα που βιώνουν το κοινωνικό κενό. Παίρνει την πρωτοβουλία να αναδείξει αυτό το κενό, να δώσει βήμα στους απόκληρους της κοινωνίας, να αφουγκραστεί τις ανάγκες τους και να αναδείξει τον λόγο τους. Ας τον ακούσουμε με προσοχή και ας τον καταγράψουμε.

Μην προσπερνάμε, μη κλείνουμε τα μάτια μας στο κενό. Αφιερώνοντας λίγο από το χρόνο μας, με ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη, μπορούμε όλοι να συμβάλουμε στη γεφύρωσή του κενού. Μόνο έτσι όλοι οι ασθενείς με Καρκίνο του Πνεύμονα θα αντιμετωπίσουν και θα διαχειριστούν τη νόσο τους ισότιμα, με αποτελεσματικότητα και με ικανοποιητική ποιότητα ζωής κατά τη διάρκεια της διάγνωσης, της θεραπείας και της ανάρρωσης.
Προσοχή στο κενό.

Κώστας Συρίγος, MD, PhD, FCCP
Καθηγητής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ,
Πρόεδρος ΔΣ ΕΛΕΚΑΠ